4 zogenaamd poëtische vergelijkingen.

• Stelletjes zijn als sokken. Sommigen gaan aan, uit, aan, uit, van anderen verdwijnt er één in het grote sokken gat, en weer anderen verdwijnen met z'n tweeën. 
• Het leven is als een achtbaan. Het zit vol ups en downs, je kunt het uitschreeuwen en bang zijn, maar je kunt ook gewoon je handen in de lucht steken en genieten. 
• Mensen zijn als broodtrommels. De één krijg je met geen mogelijkheid dicht, de andere met geen mogelijkheid open, en je weet nooit precies wat erin zit. 
• De toekomst is als het nog niet zichtbare stuk van een weg in de mist. Je denkt wel te weten wat er komt, maar er zijn toch altijd onverwachte bochten, kronkels en gaten. 

Weten jullie er nog één? 

Grts,

Rae.

Reinand, de beste vriend die een mens maar kan wensen.

Het was een kille, en gure herfstdag toen ik hem ontmoette. Ik was kwaad, had tegen iedereen die het maar wilde horen geschreeuwd dat ik alleen wilde zijn, was het huis uit gestormd en op een boomstronk gaan zitten. En terwijl ik daar zat, zag ik hem voor het eerst. Hij kwam naar me toe en ging naast me zitten. Hij zei niets.
"Ga weg." Bromde ik geïrriteerd. Geen reactie.
"DONDER OP." Opnieuw geen reactie. Hij mocht er dan misschien niet al te snugger uit hebben gezien, Reinand begreep dat ik eigenlijk helemaal wilde dat hij wegging. Hij keek me begrijpend aan en ik zuchtte.
"Hoi. Eenzaam hier hé? Hoe heet je eigenlijk? Reinand, mooie naam.Wat ik hier doe? Ach, beetje zitten." Hoewel Reinand niet echt een prater bleek te zijn kon hij goed luisteren, en zo hebben we daar uren samen op de boomstronk gezeten terwijl ik vertelde en hij met begripvolle stiltes antwoordde. Uiteindelijk besloot ik dat het tijd was om iets terug te doen, ik stopte Reinand voorzichtig in mijn broodtrommel en droeg hem zo mee naar huis. Hier graaide ik ergens een blaadje sla vandaan, legde dit op de tafel en zette Reinand erop. Reinand was me erg dankbaar en begon meteen lekker te knabbelen.
Een paar dagen ging het goed, als ik op school was woonde Reinand in mijn broodtrommel, en na school "praten" we gezellig over van alles. Maar vandaag wilde ik Reinand goedemorgen wensen, toen ik erachter kwam dat hij niet bewoog. Hij was overleden. Ik wilde het niet geloven en schudde Reinand kwaad heen en weer. "Ga weer leven jongen, ga weer leven, wat moet ik zonder?" Tranen stroomden over mijn wangen maar Reinand bleek echt heen te zijn gegaan. Snikkend heb ik hem toen maar de mooiste begrafenis gegeven die een huisjesslak zich kan wensen. Maar ik ga hem missen, die Reinand.

Grts,

Rae.

Uiteindelijk krijgt elke schrijver ermee te maken.

Niet dat ik mezelf een schrijver wil noemen, toch overkwam het me.
Ik startte mijn computer op en las ondertussen mijn Luukieluuk uit. Ik surfte naar blogspot.com, meldde me aan, klikte op "nieuw bericht" het scherm verscheen verbazend snel, ik klikte in het balkje met titel en. Baf, daar was het.
Ik had geen idee wat ik daar neer moest zetten, mijn vingers dwaalden wat doelloos over de toetsen, maar in plaats van dat er een verhaal uitrolde gebeurde er niets.
Ik bleef rustig, klikte twitter tevoorschijn en terwijl ik een tweet typte zag ik de waarheid onder ogen. Ik lijd aan inspiratieloosheid.
Gelukkig was Henrike (van imwritingmyworld.tk) zo vriendelijk om op te merken dat dat ook een onderwerp was, toch blijft het een zwaar feit.

(En volgens mij heb ik nog nooit zo lang over een post gedaan.)

Hebben jullie er ook last van?

Grts,

Rae

Rae als dichter.

Hoewel ik officieel vakantie heb moet ik voor Nederlands een collage maken over poëzie, met minimaal 1 zelfgeschreven gedicht. Het telt mee als een proefwerk, laat nou net het feit zijn dat ik slechts voor sinterklaas gedichten schrijf. Toch ben ik in mijn pen, of liever, toetsenbord gekropen, en over het resultaat zeer zeker niet ontevreden:

Onzichtbaar.
In zijn groene ogen weerspiegelden
de koplampen van auto's en kronkelden
de schaduwen van achterafsteegjes,
duisternis, angsten. 

Zijn hart was zwaar van het 
rondzwerven, het verlangen naar
warmte, een handjevol lieve
woorden. 


Maar ze trokken aan hem voorbij,
 zagen hem niet. Hij was immers 
slechts een straatkat. 


Grts,

Rae.

Deze wereld is verdeeld.

De hele wereldbevolking lijkt verdeeld te zijn in twee groepen mensen: De liefhebbers van het gracieuze, lenige, intelligente, lichtvoetige, soms ietwat arrogante op vier poten lopende dier kat, en de liefhebbers van de trouwe, brave, volgende, zachtaardige, soms wat te aanhankelijke hond.
De fans van het één lijken de fans van het ander het ligt in de ogen niet te gunnen, de reden dat hippies "wereldpeace" nooit voor elkaar hebben gekregen is simpelweg omdat ze het te druk hadden met ruzie maken over of de katten of de honden beter zijn, en vele kattenliefhebbende koningen zijn door van hondenhoudende onderdanen van de troon gestoten. Een nieuw tijdperk is aangebroken!

Bij deze roep ik de haters van beide edele dieren, of de mensen die hun keuze niet kunnen maken op. Ontdoe u van de schaamte, te lang bent u onderdrukt door de verdeling van deze samenleving, te lang hebt u naar de pijpen gedanst van zij die slechts op één ding gefixeerd waren; de hond of de kat
Hef uw kin en paradeer even arrogant door de straten als die vervloekte "honden en kattenmensen." U zult zien dat u met meer bent dan u verwacht had, uit de meest donkere hoeken zullen uw medestrijders tevoorschijn komen, en we zullen vechten om deze wereld weer één te laten worden.
Amen.

En aan welke kant sta jij? Die van de hond, de kat, de hond en de kat, de haters of de goudvissen?


Grts,

Rae.

Het leed dat schoenen kopen heet.

Met ** euro, en goede moed begon ik mijn queeste naar schoenen op de markt.
Mensen achter fruitkramen schreeuwden me vrolijk toe dat het zulk heerlijk weer voor aardbeien, pruimen, bananen, ananassen, (raar woord eigenlijk, ananas.) appels, mandarijnen en sinaasappels was. Ze klonken zo overtuigend dat ik bijna in de verleiding kwam het uit te proberen, maar ik liep dapper verder. Een kraam met schoenen, dat leek er meer op. Ik bleef staan, de man erachter keek me met samengeknepen ogen aan, ik glimlachte vriendelijk, hij fronste. Naast me vochten twee meisjes om een zwarte hak. "Die past toch niet aan jou dikke voet, ****" "Wel aan de jouwe dan, ****?!" Ik glimlachte ook naar hen. Ze keken me beide kwaad aan, en het eerste meisje fluisterde iets in het oor van de andere, die begon te giechelen. Hun oorlog was in elk geval over. Ik ging fluitend op zoek naar maatje 39 en draaide er wat om toen ik de prijs van de eerste schoen zag. Ik glimlachte opnieuw vriendelijk, en maakte dat ik wegkwam. Toen ik nog eenmaal voorzichtig achterom keek zag ik hoe één van de meisjes me na wees.
Bij de volgende kraam waren er niet alleen schoenen, maar ook riemen. De vrouw die erachter begon een vrolijk praatje er een enthousiast praatje over, ze wees ze één voor één aan, en ik kreeg er zo ongeveer alles over te weten wat ik al wist. ("Kijk, deze is met groen, dat is dezelfde als deze rode...") Toen ik uiteindelijk besloot dat er niets voor mij tussen zat moest ik voorzichtig wegsluipen terwijl zij onverstoord verder ging met haar verhalen.
Ik was nog nauwelijks weg of een ietwat onbetrouwbaar uitziende man vloog me aan en sleurde me mee naar zijn kraam met zonnebrillen. Ik mompelde zachtjes dingen over zon in de herfst, maar hij hoorde me niet en fluisterde me prijzen toe alsof het grootse geheimen waren. Opnieuw moest ik mezelf streng toespreken om er niet toch een te kopen, voor ik de benen nam. Ik hoorde hem nog achter me roepen; "Hee, waar ga je heen?!" En keek achterom zodat ik tegen iemand aan knalde. Het meisje van de eerste schoenenkraam. Mijn blik gleed naar haar voeten, die gestoken waren in zwarte hakken. "Kijk uit, ****" Riep ze me kwaad na, toen ik weg snelde.

Eindelijk thuis plofte ik opgelucht neer op de bank. Pff, dat had ik ook weer overleefd.

Houden jullie ook zo van de markt?

Grts,

Rae

# Speciaal voor Henrike, van Imwritingmyworld

Het leven begint weer: 6 september.

De dag begon goed. Ik werd gewekt door vrolijk kwetterende vogeltjes en een voorzichtige zonnestraal tussen de gordijnen, ik rekte me uit, stond op, zag mijn schooltas, en sprong nog net niet meteen uit het raam.
Ik wilde yoghurt met cruesli maken om mezelf te troosten, dus ik trek de koelkast open, giet yoghurt in een bakje, ga op zoek naar de cruesli, maar kan hem niet vinden. Ik trek nog wat kasten open, breek het huis af, graaf in de tuin, nergens cruesli te bekennen. Ik zucht, haal mijn schouders op, eet droge yoghurt, wil mijn fiets pakken. Fiets verdwenen. Ja, fiets verdwenen. F i e t s     v e r d w e n e n. Als je een zwarte, roestige oma fiets met een Bert & Ernie bel gevonden hebt, ik ben je eeuwig dankbaar. Dus het hele stuk naar de bushalte heb ik gerend. 
Ik was maar net op tijd op school. Dat was net zo erg als altijd.
Ik ben een voorbeeldige leerling, praat nooit in de les en haal altijd hoge cijfers. In mijn grootste nachtmerries dan. Hier op aarde valt het mee, ik heb nog wel eens de neiging (bijna) te laat te komen, een propje naar het andere eind van de klas te gooien (ik weet het, zó brugger) of mijn buurman een stomp te verkopen.
Leraren mogen me om een of andere reden niet zo, maar bij mijn lerares Frans sta ik bovenaan op haar zwarte lijst. (mooi, zwart is mn lievelingskleur. :)) Ik kwam de klas binnen, en ging op een plaats (achterin) zitten met haar priemende ogen op mijn rug. De hele les hield ze me daarmee in de gaten. Op gegeven moment fluisterde ik wat tegen mijn buurman, ik voelde een (stinkende) adem langs mijn nek gaan, draaide me om, keek recht in haar gezicht en kreeg een gratis speekseldouche toen ze siste; "Eruit." Inmiddels weet ik wel waar dat is. Toen ik me nog een keer dramatisch omdraaide zag ik twee jongens schreeuwend een potloodgevecht houden en kon ik wel huilen van oneerlijkheid.
Toen ik thuis kwam stond mijn gloednieuwe agenda volgeklad met kersvers huis & straf werk. (gelukkig dat de meeste andere leraren bij fluisteren slechts waarschuwen) Ik dacht dat het wel mee zou vallen, maar mijn handen doen pijn van het schrijven, en mijn hoofd voelt zwaar van de gestampte woordjes.
Op dit moment kringelt de geur van andijvie (mijn lievelingseten) mijn neus binnen. Het leven is weer begonnen. Zucht.

Grts,

Rae.
ps. Als ik tijd en zin heb ga ik miss nog nadenken voor een vervolg op ut verhaal. 

Un verhaal.

Het onderstaande verhaal is helemaal fictief. Overeenkomsten met andere verhalen/boeken zijn mogelijk, omdat het nou niet bepaald origineel is, maar niet bewust. Het is nergens op gebaseerd dan mijn verveling.

Lieve Leanne,

ze hebben een stuk over je geplaatst in de krant. Een zestienjarig meisje dat na een ruzie met haar vriendje op de trein is gestapt, en niet meer thuis is gekomen. Ze vrezen voor je leven. Ik ken het \nu ongeveer uit mijn hoofd, ze vragen iedereen naar je uit te kijken, een omschrijving en een foto. Maar ik heb ze niet nodig om me je gezicht te herinneren, ik ken het bijna beter dan mijn eigen spiegelbeeld. Hoe vaak heb ik je zwartgeverfde haren niet uit je ogen geveegd, lijntjes getrokken om je mond, je sproetjes gekust? 
Ik herinner me nog als gisteren hoe de watervallen zwarte mascara over je wangen liepen, die avond. Mijn schuld. Het was een leugen Leanne, een leugen. Ik was verblind, verdoofd door jaloezie, ik had het nooit mogen zeggen, geen enkel woord was waarheid. Ik had je niet uit mogen schelden, ik had nooit mogen zeggen dat je lelijk was. 

De dagen zonder jou zijn vreselijk, elk klein zwartharig meisje doet me opschrikken, en teleurgesteld weer terugzakken in de waas waarin de uren voorbij trekken. Ik kan me nergens meer op concentreren, mijn ouders zeggen dat ik je uit mijn hoofd moet zetten, leraren vragen me of het wel gaat. De dagen zijn vreselijk, maar de nachten zijn, ondragelijk. Het donker fluistert me rampscenario's in, schreeuwt me toe dat het mijn schuld is en, hoe hard ik ook terug schreeuw ik kom nooit boven de waarheid uit. En als de slaap me eindelijk komt verlossen ontwaak ik in nachtmerries. Ik ben bang om te gaan slapen, bang om wakker te blijven, bang dat er iets met je gebeurd is, want dat zou mijn schuld zijn.

Zijn ogen waren te troebel, het lukte hem niet meer om goede woorden op het papier te krijgen. De pen gleed uit zijn hand en kletterde op de grond. "Waar ben je nou eigenlijk mee bezig? Een brief schrijven naar een meisje dat al 3 weken niet gezien is? Waar wou je hem heen sturen? Wou je de wind soms vragen, een postduif? Doe wat ze allemaal zeggen, zet haar uit je hoofd." Hij probeerde de woorden tot zich door te laten dringen. Zet haar uit je hoofd. Zet haar uit je hoofd. Jouw schuld. Hij stond op, liep naar het raam, legde zijn hoofd tegen het kille glas. Jouw schuld, jouw schuld, jouw schuld. Ze had gehuild, die avond, hij had nog achterom gekeken en gezien hoe ze tegen de muur was gaan zitten, een klein, in elkaar gedoken hoopje, nauwelijks meer mens. Jouw schuld.
De sterren waren verdwenen achter de wolken, de maan slechts een streepje, er was niets dan het zwakke licht van zijn bijna lege zaklantaarn dat hem behoedde voor de martelingen van het duister. Hij weerstond de verleiding om de grote lamp aan te klikken, of om te gaan ijsberen, en bleef gewoon zo staan. Zijn voorhoofd op het glas steunend, zijn handen leeg langs zijn lichaam, zijn blote voeten ijsklompen. "Jouw schuld. Jouw schuld. Jouw schuld." "Maar ik deed het niet expres!" Zijn weerwoord was niet meer dan zwak gefluister, loste op in de nacht.
Een trillende toon deed hem opschrikken, zijn mobieltje.  Hij trok zijn hoofd los, tastte over zijn bureau naar het oplichtende schermpje dat de woorden; "inkomende oproep van; Leanne" toonde.

Even eerlijk: Wat vond je ervan? 


Grts,

Rae

Ze zijn er altijd en overal.

Hun witte haren in strakke knotjes, of gekunstelde krullen op hun hoofd, voorover steunend op hun rollator, een donkergroen (of rood) handtasje met zo'n kliksluiting. Je komt ze altijd en overal tegen op momenten dat je ze alles behalve tegen wilt komen.
Ze staan net voor je in de bus, als jij wilt instappen, de laatste eigenaren van een strippenkaart. Zo dat je er niet langs kunt zonder een arm in hun buik te drukken. (En dat wil je niet want dan beginnen ze te gillen als een brandweerwagen.) Natuurlijk moeten ze die strippenkaart uit het diepste van hun handtasjes diepen. Omdat ze daarbij geen van hun nagels willen breken nemen ze hier altijd ruim de tijd voor. En als ze dan eindelijk een plekje mogen zoeken, blijven ze eerst nog met de chauffeur staan kletsen. Ondertussen regent het, het gaat altijd regenen op zulke momenten. Dan, eindelijk, gaat ze zitten. Hierbij zet ze haar tasje op de plek naast haar, de laatste nog lege plek. En wanneer iemand zo beleefd is om te vragen of dit tasje misschien ook op haar schoot kan werpt ze een dodelijke blik. (En al die lijken beginnen dan ook nog eens vreselijk te stinken.)
Maar de bus is slechts een plek waar ik ze tegenkom. Wat dacht je van de supermarkt. Ik sta daar met mijn kar vol boodschappen, zie ik er een achter me. Stom als ik ben bied ik nog altijd aan dat ze wel voor me mag, want ach, met dat ene pak, en die ene fles wijn is ze toch zo klaar. Dus zij glimlacht. (Ik voel het gif al door mijn aderen pompen.) en gaat voor me staan. Ze loopt op haar dode gemakje naar de kassajuffrouw, haalt dan (ook uiterst langzaam) haar portemonnee uit haar handtasje, en opent deze met een langzaam gebaar. Ze pakt een paar munten, telt ze, en legt ze voor de kassajuffrouw neer. Daarna weet ze haar portemonnee wel altijd heel snel weg te moffelen. De kassajuffrouw kijkt het geld snel na, en moet (met  stotterende stem, zij kent deze soort ook.) mededelen dat ze te weinig heeft betaald. Wanneer onze lieve vriendin weer helemaal opnieuw begint met het portemonnee ritueel. Hierna gaat ze zo staan met het inpakken van haar boodschapjes, dat je er met geen mogelijkheid langs kunt.
Ik schijn ze aan te trekken, deze giftige, moorddadige soort ouderen. Hebben jullie er ook last van?

Grts,

Rae.

Lammetje, Beer, en hun haat/liefde verhouding.

Naam: Beer

Leeftijd: 4

Hobby’s: Eten, rennen, weglopen, muizen bang maken, voor bewaker spelen, doen alsof hij een spion is,  mij gek maken, likken.

Woont: Op de boerderij van Robbin en Janneke, waar hij naar hartenlust de andere dieren gek kan maken.

Droom: Een inbreker pakken en superspion worden.

Naam: Lammetje

Leeftijd: 5

Hobby’s: Mensen gek maken, spinnen, miauwen, krabben, loeren.

Woont: Over het algemeen bij mij op bed, en anders zwerft ie ergens rond waar ik haar niet zo makkelijk terugvind.

Droom: Mijn goudvissen opeten.

Het moet je wel duidelijk zijn, maar dit zijn dus mijn huisdieren, mijn hond Beer, en mijn kat Lammetje. Beer heb ik gevonden op straat, als kleine puppy, ik mocht hem helemaal niet meenemen, en dus probeerde ik hem stiekem te verzorgen in een doos op mijn kamer, zoals ze dat ook doen in boeken. Maar mijn moeder vond hem en omdat ze hem toch schattig vond mocht ie blijven, maar nu woont hij dus bij vrienden. Lammetje kwam pas later, zij was de kat van onze buren, maar die gingen verhuizen naar een flat en toen mocht ik Lammetje hebben, die toen nog Liesje heette.

Als Beer en Lammetje bij elkaar waren dan probeerden ze elkaar altijd het leven zuur te maken. Lammetje wilde slecht Beers eten eten, en niet dat van haarzelf, maar als Beer dan haar eten wilde, wilde Lammetje het ineens wel. Lammetje krabde Beer, Beer beet Lammetje, Beer joeg Lammetje constant de gordijnen in (tot niet zulk groot plezier van mijn moeder) en Lammetje stool Beers hondensnoepjes. We werden zwak uitgedrukt knettergek van die twee. En toen op een dag riep Jimmy dat ik onmiddellijk meteen naar beneden moest komen, met haar vinger op haar lippen wees ze me op Beers hondenmand, en even raden wie daar met zijn tweeën heel lief tegen elkaar aan lagen? Precies, Beer en Lammetje.  Betrapt. 

Hebben jullie huisdieren?

Grts,

Rae

Mister Handsome and his pretty girlfriend.

Dikke druppels spatten uit een op het asfalt pleintje, Renni, Mees, Philippe en ik gooiden de bal naar elkaar over, probeerden te scoren op de basket waar het net al lang geleden van is verdwenen. Op het moment dat Philippe een mooie punt maakte werd onze aandacht echter getrokken door een voorbij lopend stelletje.
Hij had zijn arm nonchalant om de middel van het bloedmooie (maar neppe) meisje. Zijn spijkerbroek was door kundige en goed betaalde handen verminkt, er bungelde een merk uit dat ons vertelde van een bedrag dat wij geen van allen ooit op zak gehad hebben. Zijn ogen gingen schuil achter een dure eveneens merk zonnebril, maar toch zagen we allemaal de gepijnigde, vertrokken blik op zijn gezicht. We herkenden hem allemaal meteen: Zijn kapsel (waar Justin Bieber nog een voorbeeld aan kan hebben.) was niet bestand tegen het gratis mineraal water dat God ons schonk. Mees spuugde op de grond. 'Loser!' Riep hij de jongen na, maar deze keurde ons geen blik van zijn blauwe ogen waardig, we waren immers ver, ver beneden zijn stand.
Iets stak me, en om één of andere reden moest ik denken aan de twee laden die diens doen als mijn kledingkast. De overheersende kleur zwart (een wens om niet op te vallen) en het enige wat nog niet afgedragen is de gloednieuwe sportkleding die ik voor volgend schooljaar gekocht heb. Ik bedacht me hoe heerlijk het moest zijn om je dure broeken keurend te bekijken en uitgebreid de keuze had van wat het beste bij de zachte stof van je blouse paste. Droomde opeens van het gewicht van een Iphone, of blackberrie in mijn hand, en probeerde me voor te stellen hoe het moest zijn als het gezicht dat me aankeek in de spiegel de perfecte lijnen van een reclame had.  Geld heb ik nooit gehad, knap ben ik nooit geweest.
Mijn ogen dwaalden naar Renni, Philippe en Mees, ik dacht aan Arthur, Lucy, mijn moeder, Jimmy, Gabriëlle, Jane, Jip, Sem, Esther... Ik herinnerde me Lammetjes brutale blik, en grijnsde. Ving de bal die Mees me toegooide en onder Renni's gekreun scoorde ik m'n eerste punt. Lekker puh, mister handsome.

Even eerlijk: Op wie of wat ben jij jaloers?

Grts,

Rae.

vakantie

De komende week(en) geen nieuwe posts op mijn blog, want ik ga op kamp, totaal afgesloten van internet en de hele boze buitenwereld met Arthur in een tent slapen en onder de blauwe plekken, teken, en kwallen (Zeeland) thuiskomen. Voel je dus alsjeblieft ook niet beledigt als ik geen reactie achterlaat op jouw blog/site. 
(En natuurlijk zijn reacties op oudere berichten ook altijd welkom.)
Fijne vakantie iedereen, en

Grts,

Rae

Mijn allereerste liefde.

Vroeger zat bij ons op de hoek van de straat waar we toen woonden altijd een straatmuzikant, een nog redelijk jonge man met altijd een ruitjesblouse aan en een gitaar. En altijd als ik langs hem liep dan bedacht ik dat ik dat ook wilde; daar zitten spelen terwijl je alle mensen die langs komen lopen kan bekijken en het geld regent in die grote gitaarkoffer. Dat mensen even om of naar je glimlachen, of zelfs stil blijven staan om te luisteren. Bovendien vond ik gitaren  er altijd zo geweldig uit zien.
Voor mijn zevende verjaardag kreeg ik van Jimmy (mijn jongere zusje, toen nog 3) 's ochtends vroeg samen met ontbijt op bed een heel klein cadeautje; een plectrum. Ik wist toen nog niet wat dat was, en was vreselijk teleurgesteld. Toen ik beneden kwam kreeg ik van mijn moeder echter het echte cadeau, mijn eigen eerste akoestische gitaar, en dat niet alleen, ook nog lessen zodat ik er ook op zou kunnen spelen. Ik denk dat dat het allermooiste verjaardagscadeau is dat ik ooit heb gekregen. Ik was meteen verliefd op mijn gitaar, tijdens elke les deed ik vreselijk mijn best om alle liedjes die ik leerde te onthouden, dan trad ik op voor mijn moeder en Jimmy, en voelde me vreselijk trots als ze voor me klapten. Als iemand me dan vroeg wat ik wilde worden antwoordde ik altijd; Straatmuzikant. Want nu kon ik immers gitaarspelen. Omdat ik noten leerde lezen besloot ik dat ik ook piano wilde spelen,  (ik zag al helemaal voor me hoe ik op tv zou komen als ik op straat achter een piano zat te spelen, want dat doen toch niet zo heel veel mensen om de een of andere reden.) dus leerde ik mezelf na mijn huiswerk voor gitaar pianoliedjes, mijn moeder en Jimmy werden denk ik knettergek van mij.
Op gegeven moment kon mijn moeder de lessen niet meer betalen, dus moest ik het doen met alles wat ik had geleerd. Eerst was ik daar heel boos om, maar toen vond ik op youtube van die filmpjes waarop mensen je uitleggen hoe je een liedje moet spelen, en die gebruik ik nu nog steeds.
Ik heb ook wel geprobeerd om zelf liedjes te schrijven, maar vergeet altijd hoe die gingen, dus dat is niet zo'n succes geworden. Meestal improviseer ik nu, waardoor iedereen ook knettergek van mij word volgens mij. En heel stiekem droom ik er nog steeds van om straatmuzikant te worden.

Spelen jullie een instrument, of zouden jullie er een willen spelen?

Grts,

het muzikale talent Rae.

ps. Laura (van www.lauradenkt.nl) en Lulu (van www.silentstories.tk) hebben laten weten dat mijn blog nogal vaag doet met reageren, zelf lukt het me ook niet meer, als iemand anders hier ook last van heeft zou die dat dan op de een of andere manier (b.v. door naar mij) te mailen door willen geven? Alvast bedankt, en ik ga proberen het op te lossen. Bij mij doet ie weer gewoon...   Volgens mij is het opgelost.

-Lulu- Karlijn, medeplichtige aan dit blog.

Oké, ik geef het toe, ik ken haar niet in het echt en weet niet veel meer over haar dan wat hieronder staat en ze op haar site zet,  en ik had eigenlijk Luc belooft over haar te bloggen.
Ik heb Lulu Karlijn zelf gevraagd om de vragen te beantwoorden, en zal ze dan maar rechtstreeks uit het mailtje kopiëren om misverstanden te voorkomen.

Naam: Lulu Karlijn, dit is mijn schrijversnaam.
Leeftijd: 14 jaar
Hobby's: Schrijven natuurlijk, lezen, niks doen op de laptop, tv kijken en de sims 3 :)
Woont: Ik woon samen met mijn 2 zusjes, mijn ouders, een konijn, 2 vissen en ik geloof 4 kippen (Hoewel er af en toe ook een verdwaalde kip rond loopt) in een gewoon simpel rijtjeshuis.
Droom: Ik denk dat mijn grootste droom wel is om een boek (Of meerdere) te schrijven en ook een jaar in New York wonen :)

Is de moeite waard om over te bloggen omdat: Ze een medeplichtige aan mijn blog is, zonder dat ze dat zelf weet.  

Lulu Karlijn is de maakster/schrijfster/eigenaresse van de site: http//silentstories.tk  http://datschrijvendemeisje.wordpress.com waarop ze dagelijks(!) blogt, en haar verhalen en andere schrijfsels zet. Zeker de moeite waard om even op te kijken.
Ik volg dus heel veel blogs, omdat dat gewoon vreselijk verslavend is, maar meestal neem ik niet de moeite om te reageren. Dat was ik bij haar ook niet echt van plan, was het niet zo dat Lulu Karlijn een verhaal blogte uit het dagboek van een zekere Merlyn, die een zusje heeft dat Rae heet. Ja, R a e.  Dat moest dan natuurlijk wel meteen een vervelend meisje zijn, maar ik besloot toch te gaan reageren.
Nou is het probleem met reageren dat iedereen die reageert zo'n mooi gekleurde naam heeft waarop je kan klikken en je op een andere site beland. Maar mijn naam was heel saai zwart klikloos, waardoor ik me weer vreselijk buitengesloten voelde. Snik.  En daarom besloot ik uiteindelijk ook een blog te beginnen, waardoor mijn blogverslaving alleen maar is gegroeid. Dus als je klachten hebt over dit blog: Lulu heeft een contactformulier op haar site.
En niet schrikken, aangezien ik vakantie heb zou het kunnen dat ik nu vaker ga bloggen.

Grts,

Rae

Ps.  Lulu, ik bedoel, Karlijn, is verhuist naar een nieuw (mooier, stoerder, beter, weet ik wat) blog op wordpress. Maar volg haar vooral!

Twitter

Oké, even een snel berichtje tussendoor: Ik heb twitter aangemaakt, ga daar vast mee falen, maar vroeg me af of iemand leuke mensen (je mag jezelf daartoe rekenen) wist die k kan volgen of zo. Morgen blog ik weer een "serieus" bericht. Thnx alvast.

Sarcasme droop van zijn stem en lag in plasjes aan zijn voeten.

Sarcasme is geweldig als je iemand wilt dissen, mensen domme vragen stellen, je geen antwoord wil geven op een vraag, of het antwoord niet weet.
Ik doe gymnasium, en overal en altijd worden wij gymnasiasten als te slim omschreven. Toch zit de helft van de klas me nog stoned aan te kijken als ik niet ontken op iemand verliefd te zijn, maar dit juist luidkeels bevestig, of als ik roep dat ik naar een leraar ga omdat ik word gepest, wanneer iemand me duwt. Naar mijn gevoel druipt het sarcasme letterlijk van mijn stem af, en roep ik alles veel te overdreven. Maar nog steeds voelen sommige van mijn vrienden zich beledigd als ik ze zeg dat ze ergens echt niets van bakken, en kijken sommige mensen echt verdrietig wanneer ik zeg dat ze er niet uit zien. Als ik ze dan rustig probeer uit te leggen dat ik het niet meen, en dat ik het sarcastisch bedoel, dan roepen ze dat dat heel irritant is, en dat ik ermee op moet houden omdat ze nooit door hebben of ik iets nou serieus of niet serieus bedoel.  En daar kan ik me dan weer dood aan ergeren. Dan heb ik het idee een heel andere taal te spreken, eentje die helemaal niemand begrijpt, maar die mijn moeder altijd spreekt, en die ze me zo een beetje heeft geleerd.
Vroeger reageerde ik nogal agressief wanneer mensen me uitscholden of me op een andere manier boos maakten, waardoor dat juist erger werd. Maar tegenwoordig heeft niemand nog zin om Rae uit te schelden, omdat Rae zichzelf ook vind stinken (hij bekent immers 6 weken niet gedoucht te hebben.) en alleen maar braaf knikt als je hem nerd noemt. (En beleefd sorry zegt, hij moet er nu echt vandoor om zijn Latijn te gaan leren.)
Ik vind mezelf trouwens echt geen sarcast, ja, mijn humor is nogal droog, en de meeste mensen begrijpen er weinig van, en ja, ik heb ook  (bijna) altijd een antwoord terug, maar dat wil nog niet zeggen dat ik een sarcast ben. Pure zelfverdediging.  
 In sarcasme schuilt de meeste waarheid.   


En hebben jullie ook zo'n hekel aan sarcasme, of zijn jullie juist mensen die ervan beschuldigt worden?

Grts,

Rae

Rae, de naam.

Er zijn in Nederland 8 mannen en 11 vrouwen die de trotse eigenaar zijn van de naam Rae. Dat is niet erg veel, alhoewel ik niet denk dat ik tot die 8 mannen behoor omdat ik niet in Nederland geboren ben, en de bron van deze informatie volgens mij alleen over mensen gaat die in Nederland geboren zijn. 
http://www.meertens.knaw.nl/nvb/ (Best grappig om eens op te kijken)
Rae betekent lammetje, en is een Engelse meisjesnaam. Kan het nog erger? Ik ben geboren in Engeland, toen mijn moeder daar  op vakantie was, en ze wilde me graag een originele naam geven. Een naam die niet veel voorkomt in Nederland. Nou, dat is haar dus aardig gelukt. Ook heel geweldig dat ze daarna besloot om mijn zusje Jimmy te noemen, ik heb haar nog gesmeekt of ze van naam wil ruilen, maar ben gefaald. Iedereen schrijft mijn naam als Rea, spreekt hem verkeerd uit, en kijkt me raar aan als ik me voorstel. Ook krijg ik duizend keer de vraag uit welk land ik kom. En ik heb ook nog nooit zo'n coole sleutelhanger gevonden met mijn naam erop.  Bedankt lieve mama, en voor alle ouders, denk toch alsjeblieft wat langer na voordat je je kind met een originele naam opzadelt.

Zijn jullie een beetje happy met je naam?

Grts,

RAE.

Sportdag, de werkelijke betekenis van dat woord.

Vandaag hadden we sportdag. Ja, SPORTdag. Ik hoop dat ik niet hoef uit te leggen wat sporten inhoud? In elk geval niet wat sommigen hebben gedaan... Mijn team bestond uit:

• 3 tuttebellen die alleen maar een beetje bij elkaar geklit liepen te tutholaën. (Helena, Leonie, en Sanne)
• 2 paardrijmeisjes (Hester en Ilse)
• een jongen die op het laatste moment ging schaken (Sem)
• een jongen die gewoon cool is. (Phillipe)

En ja, dat faalde. Dat faalde zelfs redelijk hard. We begonnen met voetbal. Ik wil niet opscheppen, maar ik ben redelijk goed in voetbal, voor iemand die het nooit kijkt en het alleen maar doet als er echt niets leukers te doen is. Het team waar we tegen moesten had echter 4 jongens die op voetbal zaten, en een meisje dat erop gezeten had. We hebben verloren met: 9-1. Phillipe heeft het doelpunt gemaakt, Hester, die in het goal stond heeft 4 ballen tegen gehouden. De tuttebelletjes waren bang een nagel te breken (halloo, het is VOETbal!) en hebben de hele tijd aan de kant gestaan. Het tweede potje voetbal, tegen een ander team, hebben  we met 7-4 verloren. Daarna gingen we gelukkig basketballen. Ik ben dol op basketbal, en doe het best wel vaak met vrienden, Phillipe en Ilse zijn aardig lang en, ik geloofde het niet, Hester heeft op basketbal gezeten. We moesten tegen hetzelfde team als de eerste keer bij voetbal en ik dacht dat die voetbalsterren vast geen verstand van basketbal hadden, maar blijkbaar waren ze team super want ze waren nogal een heel klein beetje heel erg goed. Alleen hebben we  deze keer wel gewonnen. Bij het tweede potje basketbal ook, alleen Leonie kreeg een bal tegen haar hand (het was bedoeld dat ze die zou vangen, maar ze was denk ik iets aan het doorspreken over naja, vraag mij niet waar meisjes over praten tijdens een basketbalwedstrijd.), en ze begon te gillen. Het klonk alsof iemand probeerde haar te vermoorden, en samen met die andere 2 ging ze aan de kant zitten janken. 

Daarna hockey. We hadden nu een speler minder, omdat Leonie echt zwaargewond was. Het eerste potje wonnen we met gemak, omdat het andere team een meisjesteam was waarvan een groot aantal nodig wat over Justin Bieber (?) moest  bespreken, dus er maar 2 waren die een beetje serieus probeerden te spelen. Het tweede potje moesten we tegen een team dat de regels niet helemaal snapte. Ze schenen te denken dat de sticks bedoeld waren om iemand de hersens mee in te slaan, dus Phillipe en ik gingen in tegen aanval, hockeystickvechten, en Hester en Ilse probeerden te scoren. Uiteindelijk heeft geen van ons gewonnen omdat er een leraar langskwam die niet helemaal blij was om  6 jongens aan te treffen die probeerden elkaar uit te moorden met hockeysticks. Maar het was puur levensbelang! Alles bij elkaar is onze klas alsnog 2^e geworden, vraag me niet hoe.

Houden jullie ook zo van sportdagen?

Grts,

Rae

(die heeft ontdekt dat hockeysticks aardig pijnlijk kunnen zijn.)

tijd is geld en geld is alles

Ik heb tijd zat, vandaag. Het is immers weekend. Heb net mijn zakgeld gekregen, dus daarom ga ik nu bloggen over geld.
Hoe ik mijn geld verdien:

• De gebruikelijke klusjes voor de 5 euro zakgeld per maand. Die gaat op de een of andere manier altijd heel snel op... 
• Folders lopen. Ik wil er geen woorden aan vuil maken, je zal er toch maar depressief van worden.
• Oppassen. Ja, had je niet verwacht hé? Ik heb 3 adresjes, en ik zie het als slapend rijk worden. Vooral 's avonds, het enige wat ik hoef te doen is de schattig krullenbolletjes een verhaaltje over kabouters voorlezen, de deur heel zachtjes achter me dicht doen, en me beneden op de bank installeren met een zak chips en een stapel science fiction films, het geluid niet te hard zetten, en wachten tot de ouders van de schattige engeltjes thuiskomen. 
• Zevens halen op school en deze heel per ongeluk aan de wat oudere generatie laten zien. Vraag mij niet waarom ze altijd de behoefte voelen om een 2 euro munt in je hand te drukken als ze je prachtige cijferlijst laat zien. 
• Een bank beroven, oude vrouwtjes overvallen, en bruggers op school bedreigen. (Dit is zeer vertrouwelijke informatie en ik heb liever niet dat jullie dit door spelen aan derden, hierbij denk ik vooral aan de politie.) 

Wat ik doe met mijn geld:

• In zo'n koelkastachtig ding gooien, waardoor het veranderd in een reep mars, of een blikje cola. Al doe ik dat dit schooljaar al een stuk minder. 
• Zonnebrillen en cd's kopen. (Maar ik heb nu ook ontdekt hoe je cd's kunt branden, dat scheelt me een hoop geld, alhoewel het toch leuker blijft met een officieel  hoesje. En ik heb ook al bedacht dat 34 zonnebrillen misschien een heel klein beetje veel is...)
•  Kringloopwinkels, marktplaats en rommelmarktjes afspeuren naar objecten voor mijn lotr verzameling. 
• Sparen. Dit lukte me eerst nooit, maar daar heb ik nu wat op gevonden: Ik heb 3 spaarpotten gekocht, op de een heb ik een autokaart geplakt, op een andere een plaatje van een berg snoep, en op de derde een wereldkaart. Als ik geld binnenkrijg dan probeer ik dit altijd over deze drie potten te verdelen. In de eerste pot doe ik geld voor later, om bv mijn rijbewijs te halen ofzo (grote mensen zeuren altijd dat dat handig is) de tweede is mijn snackpot, daar mag ik van mezelf wanneer ik maar wil zoveel geld uithalen als ik maar wil, en wanneer ik maar wil. Hij is best wel vaak aan de lege kant... En de derde pot is voor de reis om de wereld die ik ga maken. 

Mijn vrienden noemen me Dagobert Duck. Ik heb een gruwelijke hekel aan Donald en zijn familie, en ik zal ook niet weten wat ze ermee bedoelen.  :)
Hoe komen jullie aan jullie geld? Bedreigen jullie ook graag bruggers, of houden jullie het netjes met een baantje?  En sparen jullie ook ergens voor?

Grts,

Rae de Rijke.

Esther, superman mag met pensioen.

Ik heb lijstjes gemaakt met dingen waar ik over wil bloggen, een van die lijstjes was het lijstjes met levende wezens in mijn nabije omgeving. Op nummer 1 heb ik zonder nadenken Esther gezet. Ik zal je eerste even aan haar voorstellen:

Naam: Esther Elisabeth Achternaamonbekendwantzewilnietgestalktworden

Leeftijd: 89

Hobby’s: Roken, slapen, lezen, chocolade pannenkoeken eten, drinken, en reizen.

Woont: In een onbekende plaats ergens in Nederland, in een klein flatje dat volgestouwd staat met spulletjes voornamelijk uit andere landen.

Droom: Naar Noorwegen en honderd worden.

Is de moeite waard om over te bloggen omdat: Ze mijn beste vriendin, enige en liefste oma is, en ik niet zonder haar kan.

Ja, ik noem haar mijn beste vriendin, en ik noem haar Esther, niet oma. ze is de meest vrolijke persoon op deze wereld die ik ken. Haar levensmotto is: Je leeft maar 1 keer dus leef daar ook naar. En haar tweede levensmotto is: Ik ben oud, en ga bijna dood, dus ik mag alles doen wat ik wil. Die tweede neemt ze zeer letterlijk, ze rookt en drinkt aan de lopende band (Maar verbied mij haar sigaretten ook maar met 1 vinger aan te raken) en ze reist naar de meest verre landen. Ze is bijna 90 mensen!  Voor haar verjaardag vraagt ze vrijwel altijd geld voor een volgende reis, voor haar 90^ste verjaardag wil ze naar Noorwegen, dan is ze namelijk in alle landen geweest die ze in haar leven gezien wil hebben.

Ik wil haar voorbeeld volgen, ik wil ook zoveel mogelijk van mijn dromen waar maken, en net als Esther van elke dag genieten. Ik heb groot respect voor haar, en ik hoop dat ze 100 word, dat is namelijk haar laatste droom, gelukkig 100 worden. Maar ik hoop dat ook omdat ik me geen leven zonder haar kan voorstellen, ik mis haar nu al als ze op reis is, en dan weet ik dat ze terugkomt.

Hebben jullie nog opa’s of oma’s? En wat vind je bijzonder aan hen?

Grts,

Rae.

Ps, note voor Esther, want ik weet dat je mijn blog volgt; Ik heb het lekker toch gedaan, en dit bericht kun je niet zomaar meer verwijderen. :p

Het leed dat vrienden heet, en het wtf syndroom.

In dit bericht zullen de volgende punten worden behandeld: Mijn afschuwelijke en meelijwekkende levensgeschiedenis, het woord vrienden, met alle voor- en nadelen die hier in mijn geval bij horen, en tot slot de conclusie, namelijk wat dit alles met mijn overmatig gebruik van de woorden wtf en f*cking te maken heeft. Sterkte.

Vroeger was ik altijd het favorietje van de meesters en juffen op de basisschool, ze hielden van het feit dat ik stil en rustig was, en ook nog eens slim. Jammer genoeg vonden leeftijdsgenootjes dit (en het feit dat ik waarschijnlijk gymnasium zou gaan doen) geen reden om mij de hemel in te prijzen. Waar volwassen vaak de neiging toe hadden. Op de middelbare school, (uiteindelijk inderdaad gymnasium) deed ik echter precies het tegenovergestelde van wat al mijn fans hadden verwacht. (een rapport vol tienen.) Ik maakte vrienden. Ja, je leest het goed. Het hebben van vrienden brengt veel voordelen met zich mee, zoals;

• Mensen die je naar hartenlust kunt slaan, pesten en uitschelden, ze pikken het allemaal
• Als je vrienden enigszins slim zijn heb je goede kansen op hoge cijfers omdat ze het nooit schijnen te merken als je iets teveel naar hun blaadje kijkt.
• Altijd wat te doen in je vrije tijd. 
• Mensen bij wie je je saaie en ellenlange verhalen kwijt kunt,

En zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar het hebben van vrienden geeft ook een boel nadelen, waarvan de meesten de keerzijde lijken te zijn van de voordelen, ik noem op;

• Je komt elke dag onder de blauwe plekken thuis, en moet dat maar pikken,
• Er word opvallend veel naar je proefwerkblaadje geloerd,
• Je huiswerk lijkt nooit af en je  cijfers dalen ernstig,
• Je woordenschat gaat een stuk achteruit.

Al moet ik eerlijk bekennen dat ik om de laatste twee niet heel erg treur. Het laatste punt heeft alles te maken met mijn wtf syndroom, (ik typ zelden what  the f*ck, te veel moeite)  op de een of andere manier neem je namelijk trekjes van je vrienden over. Zodat ik nu over een groot aantal stop- en scheldwoorden beschik. Ik typ haast geen mailtje of smsje, ik spreek nog geen zin uit, zonder één van die twee te gebruiken. Wat ik op de basisschool nooit van mijn leven had gedaan. Maar ja, ik had ook niet echt mensen van wie ik al die woordje over kon nemen. Hierbij wil ik mijn excuses maken aan iedereen die zich hier om wat voor reden dan ook aan stoort.

Grts,

Rae.
(ps. Ik heb me in het bovenstaande berichtje zeer kwetsbaar opgesteld, ik hoop op jullie respect hiervoor.)
(ps2. Ken je het woord sarcasme?)

Shit, natuurlijk ook een titel.

Oke, dit is mijn eerste berichtje, verwacht vooral niet dat er nog velen zullen volgen.
Wedden dat iedereen dit kent; Je ziet iemand iets geweldigs doen, b.v. bloggen, en die persoon heeft echt een f*cking mooie blog/site, en je leest dat elke dag, en je denkt, wtf. zoiets wil ik ook doen. Vervolgens maak je vol enthousiasme een blog aan, en voila, dat was het. Je doet er nooit meer wat mee. Nou, dat moet je dus van mij verwachten.(Niet dat het stukje hierboven op mij slaat, helemaaal niet... En ik volg ook helemaal geen blogs waar ik elke dag op kijk...)
Vroeger moest ik altijd verhaaltjes schrijven voor school, eentje weet ik nog wel.(Ik heb al die schriftjes nog maar okee.) Ongeveer. Geschreven in groep zeven. Wauw, dat rijmt.
Voor meester Jelle (onze meester.)
Er is eens een meester en die heet Jelle en hij zei tegen iedereen; ga een verhaaltje schrijven. En iedereen ging een verhaaltje schrijven maar een jongen wilde geen verhaaltje schrijven en meester Jelle zei dat is stout. En de jongen ging huilen en toen werd meester Jelle boos. En de jongen ging toch een verhaaltje schrijven, en meester Jelle vond het helemaal geen leuk verhaaltje. Einde.
Mm, falend.

Grts, Rae, die vol overtuiging aan dit blog begint en nu gaat proberen elke dag wat te bloggen waar hij nu al in faalt.