vakantie

De komende week(en) geen nieuwe posts op mijn blog, want ik ga op kamp, totaal afgesloten van internet en de hele boze buitenwereld met Arthur in een tent slapen en onder de blauwe plekken, teken, en kwallen (Zeeland) thuiskomen. Voel je dus alsjeblieft ook niet beledigt als ik geen reactie achterlaat op jouw blog/site. 
(En natuurlijk zijn reacties op oudere berichten ook altijd welkom.)
Fijne vakantie iedereen, en

Grts,

Rae

Mijn allereerste liefde.

Vroeger zat bij ons op de hoek van de straat waar we toen woonden altijd een straatmuzikant, een nog redelijk jonge man met altijd een ruitjesblouse aan en een gitaar. En altijd als ik langs hem liep dan bedacht ik dat ik dat ook wilde; daar zitten spelen terwijl je alle mensen die langs komen lopen kan bekijken en het geld regent in die grote gitaarkoffer. Dat mensen even om of naar je glimlachen, of zelfs stil blijven staan om te luisteren. Bovendien vond ik gitaren  er altijd zo geweldig uit zien.
Voor mijn zevende verjaardag kreeg ik van Jimmy (mijn jongere zusje, toen nog 3) 's ochtends vroeg samen met ontbijt op bed een heel klein cadeautje; een plectrum. Ik wist toen nog niet wat dat was, en was vreselijk teleurgesteld. Toen ik beneden kwam kreeg ik van mijn moeder echter het echte cadeau, mijn eigen eerste akoestische gitaar, en dat niet alleen, ook nog lessen zodat ik er ook op zou kunnen spelen. Ik denk dat dat het allermooiste verjaardagscadeau is dat ik ooit heb gekregen. Ik was meteen verliefd op mijn gitaar, tijdens elke les deed ik vreselijk mijn best om alle liedjes die ik leerde te onthouden, dan trad ik op voor mijn moeder en Jimmy, en voelde me vreselijk trots als ze voor me klapten. Als iemand me dan vroeg wat ik wilde worden antwoordde ik altijd; Straatmuzikant. Want nu kon ik immers gitaarspelen. Omdat ik noten leerde lezen besloot ik dat ik ook piano wilde spelen,  (ik zag al helemaal voor me hoe ik op tv zou komen als ik op straat achter een piano zat te spelen, want dat doen toch niet zo heel veel mensen om de een of andere reden.) dus leerde ik mezelf na mijn huiswerk voor gitaar pianoliedjes, mijn moeder en Jimmy werden denk ik knettergek van mij.
Op gegeven moment kon mijn moeder de lessen niet meer betalen, dus moest ik het doen met alles wat ik had geleerd. Eerst was ik daar heel boos om, maar toen vond ik op youtube van die filmpjes waarop mensen je uitleggen hoe je een liedje moet spelen, en die gebruik ik nu nog steeds.
Ik heb ook wel geprobeerd om zelf liedjes te schrijven, maar vergeet altijd hoe die gingen, dus dat is niet zo'n succes geworden. Meestal improviseer ik nu, waardoor iedereen ook knettergek van mij word volgens mij. En heel stiekem droom ik er nog steeds van om straatmuzikant te worden.

Spelen jullie een instrument, of zouden jullie er een willen spelen?

Grts,

het muzikale talent Rae.

ps. Laura (van www.lauradenkt.nl) en Lulu (van www.silentstories.tk) hebben laten weten dat mijn blog nogal vaag doet met reageren, zelf lukt het me ook niet meer, als iemand anders hier ook last van heeft zou die dat dan op de een of andere manier (b.v. door naar mij) te mailen door willen geven? Alvast bedankt, en ik ga proberen het op te lossen. Bij mij doet ie weer gewoon...   Volgens mij is het opgelost.

-Lulu- Karlijn, medeplichtige aan dit blog.

Oké, ik geef het toe, ik ken haar niet in het echt en weet niet veel meer over haar dan wat hieronder staat en ze op haar site zet,  en ik had eigenlijk Luc belooft over haar te bloggen.
Ik heb Lulu Karlijn zelf gevraagd om de vragen te beantwoorden, en zal ze dan maar rechtstreeks uit het mailtje kopiëren om misverstanden te voorkomen.

Naam: Lulu Karlijn, dit is mijn schrijversnaam.
Leeftijd: 14 jaar
Hobby's: Schrijven natuurlijk, lezen, niks doen op de laptop, tv kijken en de sims 3 :)
Woont: Ik woon samen met mijn 2 zusjes, mijn ouders, een konijn, 2 vissen en ik geloof 4 kippen (Hoewel er af en toe ook een verdwaalde kip rond loopt) in een gewoon simpel rijtjeshuis.
Droom: Ik denk dat mijn grootste droom wel is om een boek (Of meerdere) te schrijven en ook een jaar in New York wonen :)

Is de moeite waard om over te bloggen omdat: Ze een medeplichtige aan mijn blog is, zonder dat ze dat zelf weet.  

Lulu Karlijn is de maakster/schrijfster/eigenaresse van de site: http//silentstories.tk  http://datschrijvendemeisje.wordpress.com waarop ze dagelijks(!) blogt, en haar verhalen en andere schrijfsels zet. Zeker de moeite waard om even op te kijken.
Ik volg dus heel veel blogs, omdat dat gewoon vreselijk verslavend is, maar meestal neem ik niet de moeite om te reageren. Dat was ik bij haar ook niet echt van plan, was het niet zo dat Lulu Karlijn een verhaal blogte uit het dagboek van een zekere Merlyn, die een zusje heeft dat Rae heet. Ja, R a e.  Dat moest dan natuurlijk wel meteen een vervelend meisje zijn, maar ik besloot toch te gaan reageren.
Nou is het probleem met reageren dat iedereen die reageert zo'n mooi gekleurde naam heeft waarop je kan klikken en je op een andere site beland. Maar mijn naam was heel saai zwart klikloos, waardoor ik me weer vreselijk buitengesloten voelde. Snik.  En daarom besloot ik uiteindelijk ook een blog te beginnen, waardoor mijn blogverslaving alleen maar is gegroeid. Dus als je klachten hebt over dit blog: Lulu heeft een contactformulier op haar site.
En niet schrikken, aangezien ik vakantie heb zou het kunnen dat ik nu vaker ga bloggen.

Grts,

Rae

Ps.  Lulu, ik bedoel, Karlijn, is verhuist naar een nieuw (mooier, stoerder, beter, weet ik wat) blog op wordpress. Maar volg haar vooral!

Twitter

Oké, even een snel berichtje tussendoor: Ik heb twitter aangemaakt, ga daar vast mee falen, maar vroeg me af of iemand leuke mensen (je mag jezelf daartoe rekenen) wist die k kan volgen of zo. Morgen blog ik weer een "serieus" bericht. Thnx alvast.

Sarcasme droop van zijn stem en lag in plasjes aan zijn voeten.

Sarcasme is geweldig als je iemand wilt dissen, mensen domme vragen stellen, je geen antwoord wil geven op een vraag, of het antwoord niet weet.
Ik doe gymnasium, en overal en altijd worden wij gymnasiasten als te slim omschreven. Toch zit de helft van de klas me nog stoned aan te kijken als ik niet ontken op iemand verliefd te zijn, maar dit juist luidkeels bevestig, of als ik roep dat ik naar een leraar ga omdat ik word gepest, wanneer iemand me duwt. Naar mijn gevoel druipt het sarcasme letterlijk van mijn stem af, en roep ik alles veel te overdreven. Maar nog steeds voelen sommige van mijn vrienden zich beledigd als ik ze zeg dat ze ergens echt niets van bakken, en kijken sommige mensen echt verdrietig wanneer ik zeg dat ze er niet uit zien. Als ik ze dan rustig probeer uit te leggen dat ik het niet meen, en dat ik het sarcastisch bedoel, dan roepen ze dat dat heel irritant is, en dat ik ermee op moet houden omdat ze nooit door hebben of ik iets nou serieus of niet serieus bedoel.  En daar kan ik me dan weer dood aan ergeren. Dan heb ik het idee een heel andere taal te spreken, eentje die helemaal niemand begrijpt, maar die mijn moeder altijd spreekt, en die ze me zo een beetje heeft geleerd.
Vroeger reageerde ik nogal agressief wanneer mensen me uitscholden of me op een andere manier boos maakten, waardoor dat juist erger werd. Maar tegenwoordig heeft niemand nog zin om Rae uit te schelden, omdat Rae zichzelf ook vind stinken (hij bekent immers 6 weken niet gedoucht te hebben.) en alleen maar braaf knikt als je hem nerd noemt. (En beleefd sorry zegt, hij moet er nu echt vandoor om zijn Latijn te gaan leren.)
Ik vind mezelf trouwens echt geen sarcast, ja, mijn humor is nogal droog, en de meeste mensen begrijpen er weinig van, en ja, ik heb ook  (bijna) altijd een antwoord terug, maar dat wil nog niet zeggen dat ik een sarcast ben. Pure zelfverdediging.  
 In sarcasme schuilt de meeste waarheid.   


En hebben jullie ook zo'n hekel aan sarcasme, of zijn jullie juist mensen die ervan beschuldigt worden?

Grts,

Rae

Rae, de naam.

Er zijn in Nederland 8 mannen en 11 vrouwen die de trotse eigenaar zijn van de naam Rae. Dat is niet erg veel, alhoewel ik niet denk dat ik tot die 8 mannen behoor omdat ik niet in Nederland geboren ben, en de bron van deze informatie volgens mij alleen over mensen gaat die in Nederland geboren zijn. 
http://www.meertens.knaw.nl/nvb/ (Best grappig om eens op te kijken)
Rae betekent lammetje, en is een Engelse meisjesnaam. Kan het nog erger? Ik ben geboren in Engeland, toen mijn moeder daar  op vakantie was, en ze wilde me graag een originele naam geven. Een naam die niet veel voorkomt in Nederland. Nou, dat is haar dus aardig gelukt. Ook heel geweldig dat ze daarna besloot om mijn zusje Jimmy te noemen, ik heb haar nog gesmeekt of ze van naam wil ruilen, maar ben gefaald. Iedereen schrijft mijn naam als Rea, spreekt hem verkeerd uit, en kijkt me raar aan als ik me voorstel. Ook krijg ik duizend keer de vraag uit welk land ik kom. En ik heb ook nog nooit zo'n coole sleutelhanger gevonden met mijn naam erop.  Bedankt lieve mama, en voor alle ouders, denk toch alsjeblieft wat langer na voordat je je kind met een originele naam opzadelt.

Zijn jullie een beetje happy met je naam?

Grts,

RAE.

Sportdag, de werkelijke betekenis van dat woord.

Vandaag hadden we sportdag. Ja, SPORTdag. Ik hoop dat ik niet hoef uit te leggen wat sporten inhoud? In elk geval niet wat sommigen hebben gedaan... Mijn team bestond uit:

• 3 tuttebellen die alleen maar een beetje bij elkaar geklit liepen te tutholaën. (Helena, Leonie, en Sanne)
• 2 paardrijmeisjes (Hester en Ilse)
• een jongen die op het laatste moment ging schaken (Sem)
• een jongen die gewoon cool is. (Phillipe)

En ja, dat faalde. Dat faalde zelfs redelijk hard. We begonnen met voetbal. Ik wil niet opscheppen, maar ik ben redelijk goed in voetbal, voor iemand die het nooit kijkt en het alleen maar doet als er echt niets leukers te doen is. Het team waar we tegen moesten had echter 4 jongens die op voetbal zaten, en een meisje dat erop gezeten had. We hebben verloren met: 9-1. Phillipe heeft het doelpunt gemaakt, Hester, die in het goal stond heeft 4 ballen tegen gehouden. De tuttebelletjes waren bang een nagel te breken (halloo, het is VOETbal!) en hebben de hele tijd aan de kant gestaan. Het tweede potje voetbal, tegen een ander team, hebben  we met 7-4 verloren. Daarna gingen we gelukkig basketballen. Ik ben dol op basketbal, en doe het best wel vaak met vrienden, Phillipe en Ilse zijn aardig lang en, ik geloofde het niet, Hester heeft op basketbal gezeten. We moesten tegen hetzelfde team als de eerste keer bij voetbal en ik dacht dat die voetbalsterren vast geen verstand van basketbal hadden, maar blijkbaar waren ze team super want ze waren nogal een heel klein beetje heel erg goed. Alleen hebben we  deze keer wel gewonnen. Bij het tweede potje basketbal ook, alleen Leonie kreeg een bal tegen haar hand (het was bedoeld dat ze die zou vangen, maar ze was denk ik iets aan het doorspreken over naja, vraag mij niet waar meisjes over praten tijdens een basketbalwedstrijd.), en ze begon te gillen. Het klonk alsof iemand probeerde haar te vermoorden, en samen met die andere 2 ging ze aan de kant zitten janken. 

Daarna hockey. We hadden nu een speler minder, omdat Leonie echt zwaargewond was. Het eerste potje wonnen we met gemak, omdat het andere team een meisjesteam was waarvan een groot aantal nodig wat over Justin Bieber (?) moest  bespreken, dus er maar 2 waren die een beetje serieus probeerden te spelen. Het tweede potje moesten we tegen een team dat de regels niet helemaal snapte. Ze schenen te denken dat de sticks bedoeld waren om iemand de hersens mee in te slaan, dus Phillipe en ik gingen in tegen aanval, hockeystickvechten, en Hester en Ilse probeerden te scoren. Uiteindelijk heeft geen van ons gewonnen omdat er een leraar langskwam die niet helemaal blij was om  6 jongens aan te treffen die probeerden elkaar uit te moorden met hockeysticks. Maar het was puur levensbelang! Alles bij elkaar is onze klas alsnog 2^e geworden, vraag me niet hoe.

Houden jullie ook zo van sportdagen?

Grts,

Rae

(die heeft ontdekt dat hockeysticks aardig pijnlijk kunnen zijn.)

tijd is geld en geld is alles

Ik heb tijd zat, vandaag. Het is immers weekend. Heb net mijn zakgeld gekregen, dus daarom ga ik nu bloggen over geld.
Hoe ik mijn geld verdien:

• De gebruikelijke klusjes voor de 5 euro zakgeld per maand. Die gaat op de een of andere manier altijd heel snel op... 
• Folders lopen. Ik wil er geen woorden aan vuil maken, je zal er toch maar depressief van worden.
• Oppassen. Ja, had je niet verwacht hé? Ik heb 3 adresjes, en ik zie het als slapend rijk worden. Vooral 's avonds, het enige wat ik hoef te doen is de schattig krullenbolletjes een verhaaltje over kabouters voorlezen, de deur heel zachtjes achter me dicht doen, en me beneden op de bank installeren met een zak chips en een stapel science fiction films, het geluid niet te hard zetten, en wachten tot de ouders van de schattige engeltjes thuiskomen. 
• Zevens halen op school en deze heel per ongeluk aan de wat oudere generatie laten zien. Vraag mij niet waarom ze altijd de behoefte voelen om een 2 euro munt in je hand te drukken als ze je prachtige cijferlijst laat zien. 
• Een bank beroven, oude vrouwtjes overvallen, en bruggers op school bedreigen. (Dit is zeer vertrouwelijke informatie en ik heb liever niet dat jullie dit door spelen aan derden, hierbij denk ik vooral aan de politie.) 

Wat ik doe met mijn geld:

• In zo'n koelkastachtig ding gooien, waardoor het veranderd in een reep mars, of een blikje cola. Al doe ik dat dit schooljaar al een stuk minder. 
• Zonnebrillen en cd's kopen. (Maar ik heb nu ook ontdekt hoe je cd's kunt branden, dat scheelt me een hoop geld, alhoewel het toch leuker blijft met een officieel  hoesje. En ik heb ook al bedacht dat 34 zonnebrillen misschien een heel klein beetje veel is...)
•  Kringloopwinkels, marktplaats en rommelmarktjes afspeuren naar objecten voor mijn lotr verzameling. 
• Sparen. Dit lukte me eerst nooit, maar daar heb ik nu wat op gevonden: Ik heb 3 spaarpotten gekocht, op de een heb ik een autokaart geplakt, op een andere een plaatje van een berg snoep, en op de derde een wereldkaart. Als ik geld binnenkrijg dan probeer ik dit altijd over deze drie potten te verdelen. In de eerste pot doe ik geld voor later, om bv mijn rijbewijs te halen ofzo (grote mensen zeuren altijd dat dat handig is) de tweede is mijn snackpot, daar mag ik van mezelf wanneer ik maar wil zoveel geld uithalen als ik maar wil, en wanneer ik maar wil. Hij is best wel vaak aan de lege kant... En de derde pot is voor de reis om de wereld die ik ga maken. 

Mijn vrienden noemen me Dagobert Duck. Ik heb een gruwelijke hekel aan Donald en zijn familie, en ik zal ook niet weten wat ze ermee bedoelen.  :)
Hoe komen jullie aan jullie geld? Bedreigen jullie ook graag bruggers, of houden jullie het netjes met een baantje?  En sparen jullie ook ergens voor?

Grts,

Rae de Rijke.