4 zogenaamd poëtische vergelijkingen.

• Stelletjes zijn als sokken. Sommigen gaan aan, uit, aan, uit, van anderen verdwijnt er één in het grote sokken gat, en weer anderen verdwijnen met z'n tweeën. 
• Het leven is als een achtbaan. Het zit vol ups en downs, je kunt het uitschreeuwen en bang zijn, maar je kunt ook gewoon je handen in de lucht steken en genieten. 
• Mensen zijn als broodtrommels. De één krijg je met geen mogelijkheid dicht, de andere met geen mogelijkheid open, en je weet nooit precies wat erin zit. 
• De toekomst is als het nog niet zichtbare stuk van een weg in de mist. Je denkt wel te weten wat er komt, maar er zijn toch altijd onverwachte bochten, kronkels en gaten. 

Weten jullie er nog één? 

Grts,

Rae.

Reinand, de beste vriend die een mens maar kan wensen.

Het was een kille, en gure herfstdag toen ik hem ontmoette. Ik was kwaad, had tegen iedereen die het maar wilde horen geschreeuwd dat ik alleen wilde zijn, was het huis uit gestormd en op een boomstronk gaan zitten. En terwijl ik daar zat, zag ik hem voor het eerst. Hij kwam naar me toe en ging naast me zitten. Hij zei niets.
"Ga weg." Bromde ik geïrriteerd. Geen reactie.
"DONDER OP." Opnieuw geen reactie. Hij mocht er dan misschien niet al te snugger uit hebben gezien, Reinand begreep dat ik eigenlijk helemaal wilde dat hij wegging. Hij keek me begrijpend aan en ik zuchtte.
"Hoi. Eenzaam hier hé? Hoe heet je eigenlijk? Reinand, mooie naam.Wat ik hier doe? Ach, beetje zitten." Hoewel Reinand niet echt een prater bleek te zijn kon hij goed luisteren, en zo hebben we daar uren samen op de boomstronk gezeten terwijl ik vertelde en hij met begripvolle stiltes antwoordde. Uiteindelijk besloot ik dat het tijd was om iets terug te doen, ik stopte Reinand voorzichtig in mijn broodtrommel en droeg hem zo mee naar huis. Hier graaide ik ergens een blaadje sla vandaan, legde dit op de tafel en zette Reinand erop. Reinand was me erg dankbaar en begon meteen lekker te knabbelen.
Een paar dagen ging het goed, als ik op school was woonde Reinand in mijn broodtrommel, en na school "praten" we gezellig over van alles. Maar vandaag wilde ik Reinand goedemorgen wensen, toen ik erachter kwam dat hij niet bewoog. Hij was overleden. Ik wilde het niet geloven en schudde Reinand kwaad heen en weer. "Ga weer leven jongen, ga weer leven, wat moet ik zonder?" Tranen stroomden over mijn wangen maar Reinand bleek echt heen te zijn gegaan. Snikkend heb ik hem toen maar de mooiste begrafenis gegeven die een huisjesslak zich kan wensen. Maar ik ga hem missen, die Reinand.

Grts,

Rae.

Uiteindelijk krijgt elke schrijver ermee te maken.

Niet dat ik mezelf een schrijver wil noemen, toch overkwam het me.
Ik startte mijn computer op en las ondertussen mijn Luukieluuk uit. Ik surfte naar blogspot.com, meldde me aan, klikte op "nieuw bericht" het scherm verscheen verbazend snel, ik klikte in het balkje met titel en. Baf, daar was het.
Ik had geen idee wat ik daar neer moest zetten, mijn vingers dwaalden wat doelloos over de toetsen, maar in plaats van dat er een verhaal uitrolde gebeurde er niets.
Ik bleef rustig, klikte twitter tevoorschijn en terwijl ik een tweet typte zag ik de waarheid onder ogen. Ik lijd aan inspiratieloosheid.
Gelukkig was Henrike (van imwritingmyworld.tk) zo vriendelijk om op te merken dat dat ook een onderwerp was, toch blijft het een zwaar feit.

(En volgens mij heb ik nog nooit zo lang over een post gedaan.)

Hebben jullie er ook last van?

Grts,

Rae

Rae als dichter.

Hoewel ik officieel vakantie heb moet ik voor Nederlands een collage maken over poëzie, met minimaal 1 zelfgeschreven gedicht. Het telt mee als een proefwerk, laat nou net het feit zijn dat ik slechts voor sinterklaas gedichten schrijf. Toch ben ik in mijn pen, of liever, toetsenbord gekropen, en over het resultaat zeer zeker niet ontevreden:

Onzichtbaar.
In zijn groene ogen weerspiegelden
de koplampen van auto's en kronkelden
de schaduwen van achterafsteegjes,
duisternis, angsten. 

Zijn hart was zwaar van het 
rondzwerven, het verlangen naar
warmte, een handjevol lieve
woorden. 


Maar ze trokken aan hem voorbij,
 zagen hem niet. Hij was immers 
slechts een straatkat. 


Grts,

Rae.

Deze wereld is verdeeld.

De hele wereldbevolking lijkt verdeeld te zijn in twee groepen mensen: De liefhebbers van het gracieuze, lenige, intelligente, lichtvoetige, soms ietwat arrogante op vier poten lopende dier kat, en de liefhebbers van de trouwe, brave, volgende, zachtaardige, soms wat te aanhankelijke hond.
De fans van het één lijken de fans van het ander het ligt in de ogen niet te gunnen, de reden dat hippies "wereldpeace" nooit voor elkaar hebben gekregen is simpelweg omdat ze het te druk hadden met ruzie maken over of de katten of de honden beter zijn, en vele kattenliefhebbende koningen zijn door van hondenhoudende onderdanen van de troon gestoten. Een nieuw tijdperk is aangebroken!

Bij deze roep ik de haters van beide edele dieren, of de mensen die hun keuze niet kunnen maken op. Ontdoe u van de schaamte, te lang bent u onderdrukt door de verdeling van deze samenleving, te lang hebt u naar de pijpen gedanst van zij die slechts op één ding gefixeerd waren; de hond of de kat
Hef uw kin en paradeer even arrogant door de straten als die vervloekte "honden en kattenmensen." U zult zien dat u met meer bent dan u verwacht had, uit de meest donkere hoeken zullen uw medestrijders tevoorschijn komen, en we zullen vechten om deze wereld weer één te laten worden.
Amen.

En aan welke kant sta jij? Die van de hond, de kat, de hond en de kat, de haters of de goudvissen?


Grts,

Rae.

Het leed dat schoenen kopen heet.

Met ** euro, en goede moed begon ik mijn queeste naar schoenen op de markt.
Mensen achter fruitkramen schreeuwden me vrolijk toe dat het zulk heerlijk weer voor aardbeien, pruimen, bananen, ananassen, (raar woord eigenlijk, ananas.) appels, mandarijnen en sinaasappels was. Ze klonken zo overtuigend dat ik bijna in de verleiding kwam het uit te proberen, maar ik liep dapper verder. Een kraam met schoenen, dat leek er meer op. Ik bleef staan, de man erachter keek me met samengeknepen ogen aan, ik glimlachte vriendelijk, hij fronste. Naast me vochten twee meisjes om een zwarte hak. "Die past toch niet aan jou dikke voet, ****" "Wel aan de jouwe dan, ****?!" Ik glimlachte ook naar hen. Ze keken me beide kwaad aan, en het eerste meisje fluisterde iets in het oor van de andere, die begon te giechelen. Hun oorlog was in elk geval over. Ik ging fluitend op zoek naar maatje 39 en draaide er wat om toen ik de prijs van de eerste schoen zag. Ik glimlachte opnieuw vriendelijk, en maakte dat ik wegkwam. Toen ik nog eenmaal voorzichtig achterom keek zag ik hoe één van de meisjes me na wees.
Bij de volgende kraam waren er niet alleen schoenen, maar ook riemen. De vrouw die erachter begon een vrolijk praatje er een enthousiast praatje over, ze wees ze één voor één aan, en ik kreeg er zo ongeveer alles over te weten wat ik al wist. ("Kijk, deze is met groen, dat is dezelfde als deze rode...") Toen ik uiteindelijk besloot dat er niets voor mij tussen zat moest ik voorzichtig wegsluipen terwijl zij onverstoord verder ging met haar verhalen.
Ik was nog nauwelijks weg of een ietwat onbetrouwbaar uitziende man vloog me aan en sleurde me mee naar zijn kraam met zonnebrillen. Ik mompelde zachtjes dingen over zon in de herfst, maar hij hoorde me niet en fluisterde me prijzen toe alsof het grootse geheimen waren. Opnieuw moest ik mezelf streng toespreken om er niet toch een te kopen, voor ik de benen nam. Ik hoorde hem nog achter me roepen; "Hee, waar ga je heen?!" En keek achterom zodat ik tegen iemand aan knalde. Het meisje van de eerste schoenenkraam. Mijn blik gleed naar haar voeten, die gestoken waren in zwarte hakken. "Kijk uit, ****" Riep ze me kwaad na, toen ik weg snelde.

Eindelijk thuis plofte ik opgelucht neer op de bank. Pff, dat had ik ook weer overleefd.

Houden jullie ook zo van de markt?

Grts,

Rae

# Speciaal voor Henrike, van Imwritingmyworld

Het leven begint weer: 6 september.

De dag begon goed. Ik werd gewekt door vrolijk kwetterende vogeltjes en een voorzichtige zonnestraal tussen de gordijnen, ik rekte me uit, stond op, zag mijn schooltas, en sprong nog net niet meteen uit het raam.
Ik wilde yoghurt met cruesli maken om mezelf te troosten, dus ik trek de koelkast open, giet yoghurt in een bakje, ga op zoek naar de cruesli, maar kan hem niet vinden. Ik trek nog wat kasten open, breek het huis af, graaf in de tuin, nergens cruesli te bekennen. Ik zucht, haal mijn schouders op, eet droge yoghurt, wil mijn fiets pakken. Fiets verdwenen. Ja, fiets verdwenen. F i e t s     v e r d w e n e n. Als je een zwarte, roestige oma fiets met een Bert & Ernie bel gevonden hebt, ik ben je eeuwig dankbaar. Dus het hele stuk naar de bushalte heb ik gerend. 
Ik was maar net op tijd op school. Dat was net zo erg als altijd.
Ik ben een voorbeeldige leerling, praat nooit in de les en haal altijd hoge cijfers. In mijn grootste nachtmerries dan. Hier op aarde valt het mee, ik heb nog wel eens de neiging (bijna) te laat te komen, een propje naar het andere eind van de klas te gooien (ik weet het, zó brugger) of mijn buurman een stomp te verkopen.
Leraren mogen me om een of andere reden niet zo, maar bij mijn lerares Frans sta ik bovenaan op haar zwarte lijst. (mooi, zwart is mn lievelingskleur. :)) Ik kwam de klas binnen, en ging op een plaats (achterin) zitten met haar priemende ogen op mijn rug. De hele les hield ze me daarmee in de gaten. Op gegeven moment fluisterde ik wat tegen mijn buurman, ik voelde een (stinkende) adem langs mijn nek gaan, draaide me om, keek recht in haar gezicht en kreeg een gratis speekseldouche toen ze siste; "Eruit." Inmiddels weet ik wel waar dat is. Toen ik me nog een keer dramatisch omdraaide zag ik twee jongens schreeuwend een potloodgevecht houden en kon ik wel huilen van oneerlijkheid.
Toen ik thuis kwam stond mijn gloednieuwe agenda volgeklad met kersvers huis & straf werk. (gelukkig dat de meeste andere leraren bij fluisteren slechts waarschuwen) Ik dacht dat het wel mee zou vallen, maar mijn handen doen pijn van het schrijven, en mijn hoofd voelt zwaar van de gestampte woordjes.
Op dit moment kringelt de geur van andijvie (mijn lievelingseten) mijn neus binnen. Het leven is weer begonnen. Zucht.

Grts,

Rae.
ps. Als ik tijd en zin heb ga ik miss nog nadenken voor een vervolg op ut verhaal.