Het leed dat schoenen kopen heet.

Met ** euro, en goede moed begon ik mijn queeste naar schoenen op de markt.
Mensen achter fruitkramen schreeuwden me vrolijk toe dat het zulk heerlijk weer voor aardbeien, pruimen, bananen, ananassen, (raar woord eigenlijk, ananas.) appels, mandarijnen en sinaasappels was. Ze klonken zo overtuigend dat ik bijna in de verleiding kwam het uit te proberen, maar ik liep dapper verder. Een kraam met schoenen, dat leek er meer op. Ik bleef staan, de man erachter keek me met samengeknepen ogen aan, ik glimlachte vriendelijk, hij fronste. Naast me vochten twee meisjes om een zwarte hak. "Die past toch niet aan jou dikke voet, ****" "Wel aan de jouwe dan, ****?!" Ik glimlachte ook naar hen. Ze keken me beide kwaad aan, en het eerste meisje fluisterde iets in het oor van de andere, die begon te giechelen. Hun oorlog was in elk geval over. Ik ging fluitend op zoek naar maatje 39 en draaide er wat om toen ik de prijs van de eerste schoen zag. Ik glimlachte opnieuw vriendelijk, en maakte dat ik wegkwam. Toen ik nog eenmaal voorzichtig achterom keek zag ik hoe één van de meisjes me na wees.
Bij de volgende kraam waren er niet alleen schoenen, maar ook riemen. De vrouw die erachter begon een vrolijk praatje er een enthousiast praatje over, ze wees ze één voor één aan, en ik kreeg er zo ongeveer alles over te weten wat ik al wist. ("Kijk, deze is met groen, dat is dezelfde als deze rode...") Toen ik uiteindelijk besloot dat er niets voor mij tussen zat moest ik voorzichtig wegsluipen terwijl zij onverstoord verder ging met haar verhalen.
Ik was nog nauwelijks weg of een ietwat onbetrouwbaar uitziende man vloog me aan en sleurde me mee naar zijn kraam met zonnebrillen. Ik mompelde zachtjes dingen over zon in de herfst, maar hij hoorde me niet en fluisterde me prijzen toe alsof het grootse geheimen waren. Opnieuw moest ik mezelf streng toespreken om er niet toch een te kopen, voor ik de benen nam. Ik hoorde hem nog achter me roepen; "Hee, waar ga je heen?!" En keek achterom zodat ik tegen iemand aan knalde. Het meisje van de eerste schoenenkraam. Mijn blik gleed naar haar voeten, die gestoken waren in zwarte hakken. "Kijk uit, ****" Riep ze me kwaad na, toen ik weg snelde.

Eindelijk thuis plofte ik opgelucht neer op de bank. Pff, dat had ik ook weer overleefd.

Houden jullie ook zo van de markt?

Grts,

Rae

# Speciaal voor Henrike, van Imwritingmyworld