Reinand, de beste vriend die een mens maar kan wensen.

Het was een kille, en gure herfstdag toen ik hem ontmoette. Ik was kwaad, had tegen iedereen die het maar wilde horen geschreeuwd dat ik alleen wilde zijn, was het huis uit gestormd en op een boomstronk gaan zitten. En terwijl ik daar zat, zag ik hem voor het eerst. Hij kwam naar me toe en ging naast me zitten. Hij zei niets.
"Ga weg." Bromde ik geïrriteerd. Geen reactie.
"DONDER OP." Opnieuw geen reactie. Hij mocht er dan misschien niet al te snugger uit hebben gezien, Reinand begreep dat ik eigenlijk helemaal wilde dat hij wegging. Hij keek me begrijpend aan en ik zuchtte.
"Hoi. Eenzaam hier hé? Hoe heet je eigenlijk? Reinand, mooie naam.Wat ik hier doe? Ach, beetje zitten." Hoewel Reinand niet echt een prater bleek te zijn kon hij goed luisteren, en zo hebben we daar uren samen op de boomstronk gezeten terwijl ik vertelde en hij met begripvolle stiltes antwoordde. Uiteindelijk besloot ik dat het tijd was om iets terug te doen, ik stopte Reinand voorzichtig in mijn broodtrommel en droeg hem zo mee naar huis. Hier graaide ik ergens een blaadje sla vandaan, legde dit op de tafel en zette Reinand erop. Reinand was me erg dankbaar en begon meteen lekker te knabbelen.
Een paar dagen ging het goed, als ik op school was woonde Reinand in mijn broodtrommel, en na school "praten" we gezellig over van alles. Maar vandaag wilde ik Reinand goedemorgen wensen, toen ik erachter kwam dat hij niet bewoog. Hij was overleden. Ik wilde het niet geloven en schudde Reinand kwaad heen en weer. "Ga weer leven jongen, ga weer leven, wat moet ik zonder?" Tranen stroomden over mijn wangen maar Reinand bleek echt heen te zijn gegaan. Snikkend heb ik hem toen maar de mooiste begrafenis gegeven die een huisjesslak zich kan wensen. Maar ik ga hem missen, die Reinand.

Grts,

Rae.