Ze zijn er altijd en overal.

Hun witte haren in strakke knotjes, of gekunstelde krullen op hun hoofd, voorover steunend op hun rollator, een donkergroen (of rood) handtasje met zo'n kliksluiting. Je komt ze altijd en overal tegen op momenten dat je ze alles behalve tegen wilt komen.
Ze staan net voor je in de bus, als jij wilt instappen, de laatste eigenaren van een strippenkaart. Zo dat je er niet langs kunt zonder een arm in hun buik te drukken. (En dat wil je niet want dan beginnen ze te gillen als een brandweerwagen.) Natuurlijk moeten ze die strippenkaart uit het diepste van hun handtasjes diepen. Omdat ze daarbij geen van hun nagels willen breken nemen ze hier altijd ruim de tijd voor. En als ze dan eindelijk een plekje mogen zoeken, blijven ze eerst nog met de chauffeur staan kletsen. Ondertussen regent het, het gaat altijd regenen op zulke momenten. Dan, eindelijk, gaat ze zitten. Hierbij zet ze haar tasje op de plek naast haar, de laatste nog lege plek. En wanneer iemand zo beleefd is om te vragen of dit tasje misschien ook op haar schoot kan werpt ze een dodelijke blik. (En al die lijken beginnen dan ook nog eens vreselijk te stinken.)
Maar de bus is slechts een plek waar ik ze tegenkom. Wat dacht je van de supermarkt. Ik sta daar met mijn kar vol boodschappen, zie ik er een achter me. Stom als ik ben bied ik nog altijd aan dat ze wel voor me mag, want ach, met dat ene pak, en die ene fles wijn is ze toch zo klaar. Dus zij glimlacht. (Ik voel het gif al door mijn aderen pompen.) en gaat voor me staan. Ze loopt op haar dode gemakje naar de kassajuffrouw, haalt dan (ook uiterst langzaam) haar portemonnee uit haar handtasje, en opent deze met een langzaam gebaar. Ze pakt een paar munten, telt ze, en legt ze voor de kassajuffrouw neer. Daarna weet ze haar portemonnee wel altijd heel snel weg te moffelen. De kassajuffrouw kijkt het geld snel na, en moet (met  stotterende stem, zij kent deze soort ook.) mededelen dat ze te weinig heeft betaald. Wanneer onze lieve vriendin weer helemaal opnieuw begint met het portemonnee ritueel. Hierna gaat ze zo staan met het inpakken van haar boodschapjes, dat je er met geen mogelijkheid langs kunt.
Ik schijn ze aan te trekken, deze giftige, moorddadige soort ouderen. Hebben jullie er ook last van?

Grts,

Rae.