Un verhaal.

Het onderstaande verhaal is helemaal fictief. Overeenkomsten met andere verhalen/boeken zijn mogelijk, omdat het nou niet bepaald origineel is, maar niet bewust. Het is nergens op gebaseerd dan mijn verveling.

Lieve Leanne,

ze hebben een stuk over je geplaatst in de krant. Een zestienjarig meisje dat na een ruzie met haar vriendje op de trein is gestapt, en niet meer thuis is gekomen. Ze vrezen voor je leven. Ik ken het \nu ongeveer uit mijn hoofd, ze vragen iedereen naar je uit te kijken, een omschrijving en een foto. Maar ik heb ze niet nodig om me je gezicht te herinneren, ik ken het bijna beter dan mijn eigen spiegelbeeld. Hoe vaak heb ik je zwartgeverfde haren niet uit je ogen geveegd, lijntjes getrokken om je mond, je sproetjes gekust? 
Ik herinner me nog als gisteren hoe de watervallen zwarte mascara over je wangen liepen, die avond. Mijn schuld. Het was een leugen Leanne, een leugen. Ik was verblind, verdoofd door jaloezie, ik had het nooit mogen zeggen, geen enkel woord was waarheid. Ik had je niet uit mogen schelden, ik had nooit mogen zeggen dat je lelijk was. 

De dagen zonder jou zijn vreselijk, elk klein zwartharig meisje doet me opschrikken, en teleurgesteld weer terugzakken in de waas waarin de uren voorbij trekken. Ik kan me nergens meer op concentreren, mijn ouders zeggen dat ik je uit mijn hoofd moet zetten, leraren vragen me of het wel gaat. De dagen zijn vreselijk, maar de nachten zijn, ondragelijk. Het donker fluistert me rampscenario's in, schreeuwt me toe dat het mijn schuld is en, hoe hard ik ook terug schreeuw ik kom nooit boven de waarheid uit. En als de slaap me eindelijk komt verlossen ontwaak ik in nachtmerries. Ik ben bang om te gaan slapen, bang om wakker te blijven, bang dat er iets met je gebeurd is, want dat zou mijn schuld zijn.

Zijn ogen waren te troebel, het lukte hem niet meer om goede woorden op het papier te krijgen. De pen gleed uit zijn hand en kletterde op de grond. "Waar ben je nou eigenlijk mee bezig? Een brief schrijven naar een meisje dat al 3 weken niet gezien is? Waar wou je hem heen sturen? Wou je de wind soms vragen, een postduif? Doe wat ze allemaal zeggen, zet haar uit je hoofd." Hij probeerde de woorden tot zich door te laten dringen. Zet haar uit je hoofd. Zet haar uit je hoofd. Jouw schuld. Hij stond op, liep naar het raam, legde zijn hoofd tegen het kille glas. Jouw schuld, jouw schuld, jouw schuld. Ze had gehuild, die avond, hij had nog achterom gekeken en gezien hoe ze tegen de muur was gaan zitten, een klein, in elkaar gedoken hoopje, nauwelijks meer mens. Jouw schuld.
De sterren waren verdwenen achter de wolken, de maan slechts een streepje, er was niets dan het zwakke licht van zijn bijna lege zaklantaarn dat hem behoedde voor de martelingen van het duister. Hij weerstond de verleiding om de grote lamp aan te klikken, of om te gaan ijsberen, en bleef gewoon zo staan. Zijn voorhoofd op het glas steunend, zijn handen leeg langs zijn lichaam, zijn blote voeten ijsklompen. "Jouw schuld. Jouw schuld. Jouw schuld." "Maar ik deed het niet expres!" Zijn weerwoord was niet meer dan zwak gefluister, loste op in de nacht.
Een trillende toon deed hem opschrikken, zijn mobieltje.  Hij trok zijn hoofd los, tastte over zijn bureau naar het oplichtende schermpje dat de woorden; "inkomende oproep van; Leanne" toonde.

Even eerlijk: Wat vond je ervan? 


Grts,

Rae