Uiteindelijk krijgt elke schrijver ermee te maken.

Niet dat ik mezelf een schrijver wil noemen, toch overkwam het me.
Ik startte mijn computer op en las ondertussen mijn Luukieluuk uit. Ik surfte naar blogspot.com, meldde me aan, klikte op "nieuw bericht" het scherm verscheen verbazend snel, ik klikte in het balkje met titel en. Baf, daar was het.
Ik had geen idee wat ik daar neer moest zetten, mijn vingers dwaalden wat doelloos over de toetsen, maar in plaats van dat er een verhaal uitrolde gebeurde er niets.
Ik bleef rustig, klikte twitter tevoorschijn en terwijl ik een tweet typte zag ik de waarheid onder ogen. Ik lijd aan inspiratieloosheid.
Gelukkig was Henrike (van imwritingmyworld.tk) zo vriendelijk om op te merken dat dat ook een onderwerp was, toch blijft het een zwaar feit.

(En volgens mij heb ik nog nooit zo lang over een post gedaan.)

Hebben jullie er ook last van?

Grts,

Rae

Rae als dichter.

Hoewel ik officieel vakantie heb moet ik voor Nederlands een collage maken over poëzie, met minimaal 1 zelfgeschreven gedicht. Het telt mee als een proefwerk, laat nou net het feit zijn dat ik slechts voor sinterklaas gedichten schrijf. Toch ben ik in mijn pen, of liever, toetsenbord gekropen, en over het resultaat zeer zeker niet ontevreden:

Onzichtbaar.
In zijn groene ogen weerspiegelden
de koplampen van auto's en kronkelden
de schaduwen van achterafsteegjes,
duisternis, angsten. 

Zijn hart was zwaar van het 
rondzwerven, het verlangen naar
warmte, een handjevol lieve
woorden. 


Maar ze trokken aan hem voorbij,
 zagen hem niet. Hij was immers 
slechts een straatkat. 


Grts,

Rae.

Deze wereld is verdeeld.

De hele wereldbevolking lijkt verdeeld te zijn in twee groepen mensen: De liefhebbers van het gracieuze, lenige, intelligente, lichtvoetige, soms ietwat arrogante op vier poten lopende dier kat, en de liefhebbers van de trouwe, brave, volgende, zachtaardige, soms wat te aanhankelijke hond.
De fans van het één lijken de fans van het ander het ligt in de ogen niet te gunnen, de reden dat hippies "wereldpeace" nooit voor elkaar hebben gekregen is simpelweg omdat ze het te druk hadden met ruzie maken over of de katten of de honden beter zijn, en vele kattenliefhebbende koningen zijn door van hondenhoudende onderdanen van de troon gestoten. Een nieuw tijdperk is aangebroken!

Bij deze roep ik de haters van beide edele dieren, of de mensen die hun keuze niet kunnen maken op. Ontdoe u van de schaamte, te lang bent u onderdrukt door de verdeling van deze samenleving, te lang hebt u naar de pijpen gedanst van zij die slechts op één ding gefixeerd waren; de hond of de kat
Hef uw kin en paradeer even arrogant door de straten als die vervloekte "honden en kattenmensen." U zult zien dat u met meer bent dan u verwacht had, uit de meest donkere hoeken zullen uw medestrijders tevoorschijn komen, en we zullen vechten om deze wereld weer één te laten worden.
Amen.

En aan welke kant sta jij? Die van de hond, de kat, de hond en de kat, de haters of de goudvissen?


Grts,

Rae.

Het leed dat schoenen kopen heet.

Met ** euro, en goede moed begon ik mijn queeste naar schoenen op de markt.
Mensen achter fruitkramen schreeuwden me vrolijk toe dat het zulk heerlijk weer voor aardbeien, pruimen, bananen, ananassen, (raar woord eigenlijk, ananas.) appels, mandarijnen en sinaasappels was. Ze klonken zo overtuigend dat ik bijna in de verleiding kwam het uit te proberen, maar ik liep dapper verder. Een kraam met schoenen, dat leek er meer op. Ik bleef staan, de man erachter keek me met samengeknepen ogen aan, ik glimlachte vriendelijk, hij fronste. Naast me vochten twee meisjes om een zwarte hak. "Die past toch niet aan jou dikke voet, ****" "Wel aan de jouwe dan, ****?!" Ik glimlachte ook naar hen. Ze keken me beide kwaad aan, en het eerste meisje fluisterde iets in het oor van de andere, die begon te giechelen. Hun oorlog was in elk geval over. Ik ging fluitend op zoek naar maatje 39 en draaide er wat om toen ik de prijs van de eerste schoen zag. Ik glimlachte opnieuw vriendelijk, en maakte dat ik wegkwam. Toen ik nog eenmaal voorzichtig achterom keek zag ik hoe één van de meisjes me na wees.
Bij de volgende kraam waren er niet alleen schoenen, maar ook riemen. De vrouw die erachter begon een vrolijk praatje er een enthousiast praatje over, ze wees ze één voor één aan, en ik kreeg er zo ongeveer alles over te weten wat ik al wist. ("Kijk, deze is met groen, dat is dezelfde als deze rode...") Toen ik uiteindelijk besloot dat er niets voor mij tussen zat moest ik voorzichtig wegsluipen terwijl zij onverstoord verder ging met haar verhalen.
Ik was nog nauwelijks weg of een ietwat onbetrouwbaar uitziende man vloog me aan en sleurde me mee naar zijn kraam met zonnebrillen. Ik mompelde zachtjes dingen over zon in de herfst, maar hij hoorde me niet en fluisterde me prijzen toe alsof het grootse geheimen waren. Opnieuw moest ik mezelf streng toespreken om er niet toch een te kopen, voor ik de benen nam. Ik hoorde hem nog achter me roepen; "Hee, waar ga je heen?!" En keek achterom zodat ik tegen iemand aan knalde. Het meisje van de eerste schoenenkraam. Mijn blik gleed naar haar voeten, die gestoken waren in zwarte hakken. "Kijk uit, ****" Riep ze me kwaad na, toen ik weg snelde.

Eindelijk thuis plofte ik opgelucht neer op de bank. Pff, dat had ik ook weer overleefd.

Houden jullie ook zo van de markt?

Grts,

Rae

# Speciaal voor Henrike, van Imwritingmyworld