Esther, superman mag met pensioen.

Ik heb lijstjes gemaakt met dingen waar ik over wil bloggen, een van die lijstjes was het lijstjes met levende wezens in mijn nabije omgeving. Op nummer 1 heb ik zonder nadenken Esther gezet. Ik zal je eerste even aan haar voorstellen:

Naam: Esther Elisabeth Achternaamonbekendwantzewilnietgestalktworden

Leeftijd: 89

Hobby’s: Roken, slapen, lezen, chocolade pannenkoeken eten, drinken, en reizen.

Woont: In een onbekende plaats ergens in Nederland, in een klein flatje dat volgestouwd staat met spulletjes voornamelijk uit andere landen.

Droom: Naar Noorwegen en honderd worden.

Is de moeite waard om over te bloggen omdat: Ze mijn beste vriendin, enige en liefste oma is, en ik niet zonder haar kan.

Ja, ik noem haar mijn beste vriendin, en ik noem haar Esther, niet oma. ze is de meest vrolijke persoon op deze wereld die ik ken. Haar levensmotto is: Je leeft maar 1 keer dus leef daar ook naar. En haar tweede levensmotto is: Ik ben oud, en ga bijna dood, dus ik mag alles doen wat ik wil. Die tweede neemt ze zeer letterlijk, ze rookt en drinkt aan de lopende band (Maar verbied mij haar sigaretten ook maar met 1 vinger aan te raken) en ze reist naar de meest verre landen. Ze is bijna 90 mensen!  Voor haar verjaardag vraagt ze vrijwel altijd geld voor een volgende reis, voor haar 90^ste verjaardag wil ze naar Noorwegen, dan is ze namelijk in alle landen geweest die ze in haar leven gezien wil hebben.

Ik wil haar voorbeeld volgen, ik wil ook zoveel mogelijk van mijn dromen waar maken, en net als Esther van elke dag genieten. Ik heb groot respect voor haar, en ik hoop dat ze 100 word, dat is namelijk haar laatste droom, gelukkig 100 worden. Maar ik hoop dat ook omdat ik me geen leven zonder haar kan voorstellen, ik mis haar nu al als ze op reis is, en dan weet ik dat ze terugkomt.

Hebben jullie nog opa’s of oma’s? En wat vind je bijzonder aan hen?

Grts,

Rae.

Ps, note voor Esther, want ik weet dat je mijn blog volgt; Ik heb het lekker toch gedaan, en dit bericht kun je niet zomaar meer verwijderen. :p

Het leed dat vrienden heet, en het wtf syndroom.

In dit bericht zullen de volgende punten worden behandeld: Mijn afschuwelijke en meelijwekkende levensgeschiedenis, het woord vrienden, met alle voor- en nadelen die hier in mijn geval bij horen, en tot slot de conclusie, namelijk wat dit alles met mijn overmatig gebruik van de woorden wtf en f*cking te maken heeft. Sterkte.

Vroeger was ik altijd het favorietje van de meesters en juffen op de basisschool, ze hielden van het feit dat ik stil en rustig was, en ook nog eens slim. Jammer genoeg vonden leeftijdsgenootjes dit (en het feit dat ik waarschijnlijk gymnasium zou gaan doen) geen reden om mij de hemel in te prijzen. Waar volwassen vaak de neiging toe hadden. Op de middelbare school, (uiteindelijk inderdaad gymnasium) deed ik echter precies het tegenovergestelde van wat al mijn fans hadden verwacht. (een rapport vol tienen.) Ik maakte vrienden. Ja, je leest het goed. Het hebben van vrienden brengt veel voordelen met zich mee, zoals;

• Mensen die je naar hartenlust kunt slaan, pesten en uitschelden, ze pikken het allemaal
• Als je vrienden enigszins slim zijn heb je goede kansen op hoge cijfers omdat ze het nooit schijnen te merken als je iets teveel naar hun blaadje kijkt.
• Altijd wat te doen in je vrije tijd. 
• Mensen bij wie je je saaie en ellenlange verhalen kwijt kunt,

En zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar het hebben van vrienden geeft ook een boel nadelen, waarvan de meesten de keerzijde lijken te zijn van de voordelen, ik noem op;

• Je komt elke dag onder de blauwe plekken thuis, en moet dat maar pikken,
• Er word opvallend veel naar je proefwerkblaadje geloerd,
• Je huiswerk lijkt nooit af en je  cijfers dalen ernstig,
• Je woordenschat gaat een stuk achteruit.

Al moet ik eerlijk bekennen dat ik om de laatste twee niet heel erg treur. Het laatste punt heeft alles te maken met mijn wtf syndroom, (ik typ zelden what  the f*ck, te veel moeite)  op de een of andere manier neem je namelijk trekjes van je vrienden over. Zodat ik nu over een groot aantal stop- en scheldwoorden beschik. Ik typ haast geen mailtje of smsje, ik spreek nog geen zin uit, zonder één van die twee te gebruiken. Wat ik op de basisschool nooit van mijn leven had gedaan. Maar ja, ik had ook niet echt mensen van wie ik al die woordje over kon nemen. Hierbij wil ik mijn excuses maken aan iedereen die zich hier om wat voor reden dan ook aan stoort.

Grts,

Rae.
(ps. Ik heb me in het bovenstaande berichtje zeer kwetsbaar opgesteld, ik hoop op jullie respect hiervoor.)
(ps2. Ken je het woord sarcasme?)

Shit, natuurlijk ook een titel.

Oke, dit is mijn eerste berichtje, verwacht vooral niet dat er nog velen zullen volgen.
Wedden dat iedereen dit kent; Je ziet iemand iets geweldigs doen, b.v. bloggen, en die persoon heeft echt een f*cking mooie blog/site, en je leest dat elke dag, en je denkt, wtf. zoiets wil ik ook doen. Vervolgens maak je vol enthousiasme een blog aan, en voila, dat was het. Je doet er nooit meer wat mee. Nou, dat moet je dus van mij verwachten.(Niet dat het stukje hierboven op mij slaat, helemaaal niet... En ik volg ook helemaal geen blogs waar ik elke dag op kijk...)
Vroeger moest ik altijd verhaaltjes schrijven voor school, eentje weet ik nog wel.(Ik heb al die schriftjes nog maar okee.) Ongeveer. Geschreven in groep zeven. Wauw, dat rijmt.
Voor meester Jelle (onze meester.)
Er is eens een meester en die heet Jelle en hij zei tegen iedereen; ga een verhaaltje schrijven. En iedereen ging een verhaaltje schrijven maar een jongen wilde geen verhaaltje schrijven en meester Jelle zei dat is stout. En de jongen ging huilen en toen werd meester Jelle boos. En de jongen ging toch een verhaaltje schrijven, en meester Jelle vond het helemaal geen leuk verhaaltje. Einde.
Mm, falend.

Grts, Rae, die vol overtuiging aan dit blog begint en nu gaat proberen elke dag wat te bloggen waar hij nu al in faalt.